Stop waiting for things to happen

Stop waiting for things to happen, go out and make them happen!

Wauw de eerste week in Ghana zit er al bijna op en nu al genoeg beleeft om een heel boek vol te schrijven, mijn dagboekje raakt dan ook al aardig vol! We hebben het ontzettend naar ons zin en genieten volop ;) Vorige week zondag zat ik nog met de familie te eten in het regenachtige Leeuwarden en nu zit ik gewoon een blog te schrijven in het oh zo zonnige Duayaw Nkwanta met drie ontzettend lieve mensen die het hier laten voelen als thuis : )

Maandag om 6.00 uur vertrok ik samen met heit, mem en Ruben naar Schiphol. Gelukkig waren we niet om 5.30 uur vertrokken wat de familie Eijzenga voorstelden, maar lekker om 6.00 uur wat de familie Boomsma een betere tijd vond en uiteindelijk ook was, want we waren mooi op tijd op Schiphol. Bagage ingecheckt, afscheid genomen van de familie en in het vliegtuig gestapt. Na een vliegreis van precies, 6 uur en 4 minuten, jaja we hebben het getimed. (Zonder de wachttijd op London) Kwamen we aan in Accra, het was hier toen al ontzettend donker, want de zon gaat vroeg onder.

Pff, het eerste verhaal start al net na het landen. We dachten dat we lekker naar ons hotel zouden gaan, maar dit bleek iets langer te duren dan gedacht. We konden namelijk nergens pinnen, zowel onze pinpassen als de pinpassen van de Ghanezen zelf deden het niet. En ja we waren zo slim om voor het pinnen al geld uit te geven. We waren dus nog geen 30 minuten in Ghana of stonden al dik in de schulden zonder euro’s of cedi op zak. Gelukkig was de Ghanese bevolking zo aardig om ons te helpen, voor deze hulp hebben we dan ook flink betaald. Hartstikke afgezet bleek achter af, 80 cedi betaald voor de taxi en omdat we zo blij waren met zijn hulp in de zoektocht naar een pinautomaat ook nog 10 cedi fooi gegeven. Ze zullen ons wel voor gek hebben verklaard want een taxirit had maximaal 30 tot 40 cedi moeten kosten. Je begrijpt wel dat wij bij hele vriendelijke, maar toch ook een hele arme bevolking te gast zijn.

Na een heerlijke nacht onder onze klamboe, deden we de gordijnen open. Nu pas zagen we Accra bij daglicht, hoe mooi! Het leven op straat begint heel vroeg, ik werd dan ook wakker van de ‘vreemde’ geluiden. Alles en iedereen leeft op straat. En wat blijkt, we zitten naast een school! Deze hebben we dan ook maar meteen bezocht. Zo leuk al die kleintjes met hun heldere bruine ogen. Ze raken je heel veel aan om even te voelen aan de obranies (blanke mensen). En ohja, ik ben al verliefd geworden op het meest schattigste jongetje wat ik ooit heb gezien. Iedereen had me al zo voor de Ghanese mannen gewaarschuwd :P.

Woensdag mijn verjaardag gevierd, een verjaardag om nooit te vergeten. Wat een stress, we hadden namelijk bijna de bus gemist. De bus zou elk uur vertrekken, maar hij bleek alleen om 7.30 uur te gaan en het was al half 8 toen we uit het hotel wilden vertrekken. Dikke stress door deze Afrikaanse cultuur. Al stuntelend en vallend met 2 koffers en een backpack van 4 trappen af. Ver-schrik-ke-lijk! Na de busreis van 7 uur kwamen we aan in onze nieuwe woonplaats, Duayaw Nkwanta. Na een grondige schoonmaak, met alle spinnen, schorpioenen, kakkerlakken en gekko’s van dien hebben we twee prachtig mooie huisjes.
Laura en ik besloten donderdag even naar de markt te gaan. Wat ontzettend leuk, met iedereen die je tegen komt maakt je een praatje. Even snel boodschappen doen is er hier niet bij, bij elke kraam sta je lang te kletsen. Iedereen is geïnteresseerd, het hele dorp weet dat we er zijn en we worden door iedereen van harte welkom geheten. We gingen ook nog helpen met het maken van fufu. Haha, we zijn door die ene handeling meteen helemaal ingeburgerd, ook al sloeg ik met de stamper op iemand zijn vingers, oeps… Fufu maak je namelijk door met een stamper in een soort van deeg te stampen terwijl de ander het deeg met de hand verspreid. Niet voor mij weggelegd kennelijk, maar goed iedereen heeft er hartelijk om gelachen en gejoeld. Binnenkort op youtube haha.

Vrijdag hebben we voor het eerst gewerkt in het ziekenhuis. Laura en Frank zijn begonnen op de Emergency Room en Marit en ik starten op de algemene afdeling. Allemaal wonden, amputaties en verpleegtechnische handelingen. Ik merkte wel dat de taal soms lastig is. Het personeel kan goed Engels, maar de meeste patiënten zijn alleen aanspreekbaar in het Twi, en aangezien ik niet verder kom dan hoe gaat het en alleen het antwoord het gaat goed versta, kan dit nog wel een puntje worden… Ik heb wel alle vertrouwen in een leuke stage periode, ik mocht van alles doen, infuusnaalden verwijderen, medicijnen klaarmaken en inspuiten op het infuus, echt super tof.

Vandaag zijn we voor het eerst naar de kerk geweest, deze begint om 7.30 uur. Ik zal nooit meer zeggen dat de kerken in Nederland vroeg beginnen. Maar goed Ghana zou Ghana niet zijn als de Afrikaanse cultuur niet in stand werd gehouden door pas om 9.30 uur te beginnen. Gelukkig was het het wachten wel waard. Het was één kleurrijke bedoeling, met allemaal muziek, dansende mensen, maar ook met een preek in het Twi. Een kerkdienst van 2,5 uur duurt best lang als je het niet begrijpt. Wel ontzettend leuk geïntroduceerd. Als je voor het eerst de kerk bezoekt, moet je naar voren komen en jezelf voorstellen. Dit deden we door onze Nederlandse naam te zeggen, maar ook onze Ghanese naam. In mijn geval is het Effia, dit betekent dat je op vrijdag geboren bent. De mensen in de kerk vonden dit ontzettend leuk. Aan het einde van de introductie ging iedereen in de kerk staan en zei: “ You are verry welcome, You are verry welcome!” en zo voel ik me ook, niet alleen in de kerk, maar in heel Ghana.