Wie lacht spreekt alle talen van de wereld!

Deze uitspraak had ik in Nederland al opgeslagen, maar hier in Ghana, zie ik het ook werkelijkheid worden. Waar ik in mijn vorige blog nog beschreef dat het contact met de mensen zo moeilijk was, ben ik er de afgelopen weken achter gekomen dat contact niet alleen bestaat uit gesproken woorden, maar dat contact ook in hele andere dingen zit. Een lach, een schouder om op uit te huilen of gewoon een vriendelijk knikje. Contact met mensen krijgt hier een hele nieuwe betekenis, ontzettend leuk om te ontdekken!

De afgelopen twee weken heb ik stage gelopen op de kraamafdeling. Ik had er ontzettend veel zin in, allemaal schattige baby’tjes zouden er geboren worden. Baby’s worden er wel degelijk geboren, maar de moeders zijn vaak nog maar tieners. Op mijn eerste werkdag kwam er een meisje van 15 jaar, zo jong en dan opeens geconfronteerd worden met de zorg voor een nieuw leven. Teenagepregnancy is hier echt een groot probleem. Als er hier een meisje van 18 jaar komt om te bevallen, ben ik allang opgelucht dat ze de grens van 'volwassenheid' is gepasseerd. Soms vergeet je gewoon dat ook dat een jonge leeftijd is om een kindje te krijgen, zo snel ga je leven naar wat hier normaal is en vergeet je dat het in Nederland anders is.

Voor de opdrachten van school moeten we een voorlichting geven. Ze hebben hier in het ziekenhuis een School Health Care. De zusters van deze afdeling gaan eens in de zoveel tijd de scholen langs om voorlichting te geven, dit gaat van tanden poetsen tot menstruatie, van handen wassen tot seks. Als voorbereiding op onze toets hebben we een dagje meegedraaid bij de School Health Care. We bezochten een school in Duayaw Nkwanta, ik verbaasde me over de school, in positieve zin! Het waren echte klaslokalen met prima materialen. Op een hele speelse manier werd de voorlichting aan de jongere groepen gegeven, echt heel leuk om te zien. Alle lokalen die we binnen kwamen, verlieten we onder goed ingestudeerde gedichtjes die iedereen moeiteloos opzegt. We like!
Op deze school waren we wel echt een toeristische trekpleister. Alle kinderen kwamen op een gegeven moment uit de klaslokalen om met ons op de foto te gaan, nou dit was nog wat. Trekken, duwen en aanraken, maar we staan er mooi op hoor! Cheese.

Dat we een toeristische trekpleister zijn, merken we nog wel buiten het ziekenhuis. In het ziekenhuis zijn we al goed ingeburgerd en is iedereen inmiddels op de hoogte van onze aanwezigheid, ook ons huis is steeds makkelijker te vinden voor collega’s. Vier eetstoelen zijn meestal te weinig. Als we vrije momenten hebben ga ik vaak met Laura even een stukje lopen. Het leven gebeurt hier op straat, vanaf 6.00 uur ’s ochtends kan je al mensen tegen komen. Met iedereen kan je een praatje maken en iedereen is oprecht geïnteresseerd in elkaar. De openheid, de zorgzaamheid en de vrolijkheid, al deze eigenschappen vind je hier op straat bij de mensen.

In mijn laatste blog, was het eten wel een knelpuntje, dat is nu een stuk opgeknapt. Zo af en toe komt het bezoek met ons koken en eten we het lokale (pittige) eten. Ook op de kraamafdeling leren ze me maar al te graag wat ze hier graag eten. Iedereen blijft me maar uitnodigen om mee te eten. Fufu is al een aantal keer voorbij gekomen op de afdeling. Uit beleefdheid eet ik maar een paar hapjes mee. Fufu is eten wat je niet kauwt, maar gewoon in één keer doorslikt. In Nederland is dit niet echt bekend, daarom voelt het echt als vreemd eten. Door uit te testen, te proeven en door wat hulp uit Nederland, kunnen we toch weer een aantal nieuwe recepten toevoegen aan ons Ghanese kookboek.

Ohja, na Frank en Laura, moest ik er afgelopen vrijdag ook aan geloven, assisteren bij een keizersnee. Hoe bijzonder dat ik gewoon heb geholpen om een kindje ter wereld te brengen. Waar in het begin de zenuwen nog door mijn lijf gingen, werd het steeds leuker. Vooral toen het kindje eruit was, dit ging niet zo makkelijk omdat het een grote baby was, na enige tijd kwam er gelukkig een gezond jongetje, Kofi, ter wereld. Ik ben echt blij dat ik, na enige aansporing van de rest deze kans heb gepakt. In Nederland zou het veel lastiger worden om zoiets te doen, we krijgen zoveel kansen hier! Wel maakt het de keuze voor de vervolgopleiding weer een stukje lastiger, toch maar operatieassistent of verloskundige?!?

Dit blog typ ik trouwens onder de mooiste boom van het ziekenhuis. Midden op het terrein staat een hele grote boom, met daaronder vier bankjes, die altijd bezet zijn. Ik kom hier de laatste tijd regelmatig, en niet alleen voor de WIFI. Ik kom voor de schaduw, die erg welkom is op de warme dagen, voor de gezelligheid met de patiënten, die hier vaak met krukken naartoe komen en voor het uitzicht. Alles komt hier samen, ik blijf nog even zitten en genieten!