These are the days we won’t regret

These are the days we won’t regret, these are the days we will never forget. – Avicii

Pfiew, de dagen gaan zo snel. Hierdoor vergeet ik ook helemaal om mijn blog bij te houden… Het is namelijk alweer bijna een maand geleden dat mijn laatste blog online kwam! In de tussen tijd zijn er al weer 2 afdelingen afgerond. De outreach en de Orthopedie.

Op de outreach ben ik maar een weekje geweest. De outreach gaat naar dorpjes rondom het ziekenhuis. Hier komen dan alle moeders, en heel af en toe vaders, met kinderen van onder de 4 jaar. De kinderen worden gewogen en krijgen vaccinaties. De ouders krijgen voorlichting over verschillende onderwerpen. Het echte Afrikaanse gevoel komt boven borrelen, als de kinderen in eigen, meegebrachte weegzakjes, aan de weegschaal worden gehangen. Ook worden kinderen gevaccineerd, dit gebeurt allemaal gratis. Unicef sponsort deze vaccinaties voor alle kinderen onder de 4 jaar. Ik vroeg aan één van de collega’s hoe Unicef hier helpt. Ze vertelde me dat Unicef echt heel goed werk doet, zoals dus de vaccinaties, maar ze leveren ook veel voorlichtingsmateriaal. Het is echt leuk om te zien dat Unicef hier zulk goed werk doet en dat dit ook heel erg wordt gewaardeerd door de verpleegsters hier.

Na een weekje outreach ging ik naar Orthopedie. Ook dit weer een hele leuke afdeling, het is de grootste afdeling van het ziekenhuis. In totaal zijn er 50 bedden, voor kinderen, vrouwen en mannen. Het leuke aan de orthopedie is dat de patiënten er best lang liggen, je leert ze kennen en leeft met ze mee in het zorgproces. Zo was er een man die na 3 maanden naar huis mocht, dansjes rondom zijn bed om het te vieren :)
Van beppe had ik een aantal spulletjes meegekregen uit Nederland, die mocht ik hier aan de kinderen geven. Op Orthopedie liggen veel kinderen en de meesten ook nog aardig lang. Het is voor die kinderen dan ook een aangename afleiding als er opeens allemaal tekeningen, kleurtjes, ballonnen en puzzels uit de tas komen. Niet alleen de kinderen trouwens, ook de ouders genieten volop van de meegebrachte spulletjes. Ze doen net zo goed hun best op de tekeningen en hangen ze ook maar wat graag aan de muur.

Wederom stond ik op Orthopedie verbaast over de lieve mensen hier. Er was namelijk een vrouw opgenomen, een jonge vrouw, met psychische problemen, zonder familie of andere relatives die voor haar wilde zorgen. Er wordt hier veel gevraagd van de familie/vrienden. Zij moeten voor de patiënt zorgen; eten, wassen, aankleden, medicijnen betalen etc. Nu deze vrouw was opgenomen, zonder familie, moest dit natuurlijk wel opgelost worden, ze had zorg nodig. Het verzorgend personeel hoefde niet lang te zoeken naar een oplossing. Met z’n allen zouden ze voor haar zorgen. De volgende dag bracht één verpleegster eten mee en een andere schone kleren. Iets doen voor iemand zonder er iets voor terug te verwachten. Deze patiënte had dan wel psychische problemen, maar haar dankbare glimlach sprak boek delen.

Toen Laura en ik op de fiets stapten na onze dienst op Orthopedie, zagen we opeens twee blanke vrouwen lopen. Ik moet toegeven dat ik hier altijd verbaast ben als ik blanke mensen zie lopen waar ik ze eigenlijk niet verwacht. Ik knipperde nog een keer met mijn ogen en vroeg voor de zekerheid of Laura ze ook zag. Toen we dichterbij kwamen, riep één van de vrouwen: “Nederlands?” Het bleken mensen te zijn van de St. John of God stichting. Een stichting die gevestigd is in Maastricht. Een arts en pedicure zijn hier voor de 7e keer naar toe gereisd. Ze zetten een programma op voor vroeg signalering van diabetische voeten. Veel mensen met diabetes ontwikkelen hier een diabetische voet, wat vaak leidt tot een amputatie. Om dit voor te zijn, hebben ze een speciale test meegenomen uit Nederland. Een dag later hebben ze ons voorgedaan hoe deze test in zijn werking ging. Alle verzorgsters hier waren ontzettend geïnteresseerd in deze test. Het is snel en makkelijk. Toch gaven de Nederlanders eerlijk toe dat er na 7 jaar hard werken aan dit probleem, nog steeds veel amputaties zijn. Maar de aanhouder wint!

Wat we ook hebben gedaan is een spelletjesochtend met de kinderen uit de buurt. Super leuk! Akwaaba Holland, wat betekend welkom Holland. Op deze ochtend hebben we allemaal oud-Hollandse spelletjes gedaan. Het is zo eenvoudig om de kinderen hier een leuke ochtend te bezorgen en je hebt er bijna geen middelen voor nodig. Ei-estafette, dronkenmansrace, ballontrap, flessenvoetbal, kruiwagenrace en spijkerpoepen stonden op het programma. Als aan het einde van de ochtend een jongen naar me toe komt om te zeggen dat hij zo’n leuke ochtend heeft gehad, dan zo ik zo elke zaterdagochtend spelletjes met ze willen spelen.

Ons laatste weekje in het ziekenhuis is nu dan echt aangebroken. Net als vorige week, sta ik op de ER, spoedeisende hulp. Ook hier weer veel dingen om te leren, vooral verpleegtechnische handelingen (zoals infuus prikken) en het observeren en beoordelen van de klachten van de patiënten kan ik hier leren. Na mijn laatste weekje op de ER, zullen we volgende week zaterdag, onze backpacks op onze rug doen en terug kijken op een ontzettend leuke en bijzondere stage. Een stage om nooit te vergeten. Nog meer leuke dagen zullen er vervolgens volgen als we gaan reizen door Ghana, we hebben een ontzettend leuke route die ons langs alle mooie plekjes van Ghana zal brengen. These are the days we will never forget.