Good shoes take you to good places!

Mijn allstars hebben me al op heel wat plekken op de wereld gebracht, Nederland, Kreta, België, en nu Ghana. Stuk voor stuk prachtige plekken waarbij mijn allstars altijd onder mijn voeten gebonden waren. Nieuw hier is dat niet alleen mijn voeten gebruik maken van die schoenen, maar dat schorpioenen er kennelijk ook graag in leven. Ja, inderdaad een schorpioen in mijn schoen. Gelukkig zag ik het op tijd en konden we hem doden.
Het is wel typerend voor de hele dierentuin die in ons huis voorbij komt. Spinnen, krekels, schorpioenen, gekko’s, ondefinieerbare dieren en tot slot; de eerste muis is gesignaleerd. Benieuwd of ik volgende week slangen ook toe kan voegen aan onze eigen dierentuin. Tot nu toe zijn we wel alle dieren de baas gebleven. En met we bedoel ik eigenlijk de rest, want ik zit liever met mijn voeten omhoog op de bank. Misschien had ik toch wat meer afleveringen van Freek Vonk moeten kijken…

Naast alle dieren die we hier tegen komen, is er in die twee weken sinds het schrijven van mijn laatste blog, al weer veel meer gebeurd. Er zijn namelijk twee werkweken omgevlogen, beide werkweken heb ik doorgebracht op de General ward (algemene afdeling). Ik heb het er ontzettend naar mijn zin! Een leuke afdeling, met nog leukere collega’s. Ook valt er veel te leren, wondzorg, venapunctie, medicijnen klaarmaken, infusen aanhangen en infusen verwijderen. Het is allemaal erg technisch, wat natuurlijk ontzettend leuk is om te zien en te doen, maar ik mis het contact met de mensen wel. Nu pas merk ik hoe lastig het is als je elkaars taal niet verstaat. Met collega’s kan ik prima in het Engels praten, maar de meeste patiënten spreken alleen Twi. Een taal die niet makkelijk op te pakken is, ondanks alle goedbedoelde hulp van onze Ghanese vrienden.

Het ziek zijn hier is ook anders dan in Nederland. Mensen liggen de gehele dag op bed, soms zo verzwakt en zo moe. Ik vind het lastig dat HIV en Aids hier een gezicht krijgt, dat je bij alles wat je doet moet denken om je eigen veiligheid. Ook zie ik veel pijn op de afdeling, zo had ik in mijn eerste stageweek een vrouw van 100 jaar met een ontzettend grote wond op haar voet. De enige oplossing die er was, was amputatie. Mevrouw stemde zelf in, ze schreeuwt van de pijn en slaapt daardoor ook amper, goede keus leek mij. Toch heeft de familie haar mee naar huis genomen! Zoveel pijn, zo’n leeftijd, zo’n wond. En waarom? Thuis is ze meer in balans; aldus de familie. Onbegrijpelijk.

Deze familie nam in mijn ogen misschien een verkeerde beslissing, maar ik krijg hier wel heel veel respect voor de familie en vrienden van patiënten. Ze doen zoveel voor de patiënt, ze betalen de zorg, wassen, regelen eten, leggen ze goed in bed, helpen ze met toiletgang en staan dag en nacht voor ze klaar. Met veel bewondering kijk ik hierna.

Het mooiste moment in mijn eerste stageweek was toch wel op vrijdagochtend 9.15 uur lokale tijd. We mochten alle vier getuige zijn van de geboorte van een meisje. Ze werd met een keizersnee ter wereld gebracht. Zo nu en dan bij de operatie even weggekeken, maar wel gezien hoe het meisje ter wereld kwam. Het was zo bijzonder! Na wat lastige momenten, moeder had namelijk al eens eerder een keizersnee gehad, waardoor er nog littekenweefsel zat, was de spanning zo opgebouwd dat het eerste gehuil van het meisje best wel een opluchting was. Dit meemaken stond toch wel hoog op onze bucket list en meteen in de eerste week mogen we het al afvinken.

En het goede nieuws bleef maar komen die dag. Na eerder een mislukte poging om de grote supermarkt in Sunyani te vinden, reed de taxichauffeur nu wel in één keer goed. Meteen maar goed ingeslagen, kip, noodels, rijst, meel en Nutella. Helemaal blij terug naar huis. Op de terugweg hadden we extra passagiers in de auto. Twee kinderen reden mee naar Duayaw Nkwanta. De jongen had een hele mooi vergelijking over onze huidskleuren. “ I am chocolate and you are ice cream, thats it.” Soms is die kinderlijke simpelheid het enige juiste antwoord.

Niet alleen de Nutalla zorgt voor een thuis gevoel, ook het aanschaven van fietsen voelt heel Nederlands. Het is zo leuk om op onze gele en (verbleekte) roze fiets over het ziekenhuisterrein of over de markt te crossen. Boodschappen doen gaat ook meteen een stuk sneller, win-win situatie. Een oer-Hollands gevoel en tijdsbesparing, we like. De fietsen krijgen waarschijnlijk bij vertrek een nieuwe eigenaar die er erg blij mee zal zijn.

Over het algemeen genieten we dus ontzettend van alle bijzondere momenten hier en proberen we zo goed mogelijk in de Ghanese cultuur te integreren. Er komen mensen op bezoek die lekker blijven eten en waarmee we ’s avonds lekker een potje kaarten. Het enige wat ik echt van thuis begin te missen is de wasmachine en het eten. Het eten is tot nu toe best beperkt, vooral het avondeten is lastig omdat er weinig variatie bestaat. De keuze is kip met noodels, pannenkoeken of pasta. Ik begin ’s nachts zelfs al te dromen van croissantjes met ham en gesmolten kaas of van heerlijke ovenschotels. Nog 90 dagen om ervan te dromen ;)